Kijken met andere ogen

Sengiggi, dat we hardnekkig Serengeti blijven noemen, is een langgerekte plaats langs de kust, met een mix van hotels en heel veel hutjes en stalletjes langs de weg. Zoals bij elke nieuwe plek waar we aankomen, moeten we ook in Sengiggi eerst even wennen. We hebben inmiddels geleerd om onze eerste indruk te negeren. Na een nacht slapen zien we de nieuwe omgeving met andere ogen. Dan zien we de bijzondere details en de aardige mensen achter de rommel en het lawaai.

Als we 's morgens het strand oplopen, zien we hoe een groep mensen zich uit de naad werkt om een net binnen te halen. Het is een mooi schouwspel, maar een uur krachtpatsen met 30 man levert uiteindelijk niet meer dan een halve mand met kleine visjes op. 

Na het ontbijt rijden we met de scooter naar Mataram, de hoofdstad van Lombok. En we zijn niet de enigen. Hele gezinnen op 1 scooter, met slapende kinderen, baby's, omaatjes. Alles gaat mee. Een scooter gebruik je ook om een stapel kokosnoten te vervoeren, je inboedel te verhuizen of als showroom voor je producten.

In Mataram zien we grote overheidsgebouwen. Een weegschaal met een zwaard. Dit zal de rechtbank zijn, ook al is hij gedecoreerd in kleuren die passen bij een Nederlands draaiorgel. We komen langs een begraafplaats met indrukwekkende grafstenen en langs de enorme Masjid Raya Hubbul Wathan moskee. 

We rijden het binnenland in, het landschap verandert en het wordt rustiger op de weg. We zien stalletjes met fruit, pickup trucks die groepen schoolkinderen vervoeren, Hindoetempels, overstekende kippen en gehavende zwerfhonden. De omgeving verandert van rijstveld in groene jungle. 

In the middle of nowhere willen we even pauzeren.  We stoppen bij wat een Guesthouse zou moeten zijn. De eigenaar vraagt ons plaats te nemen op zo'n typische Indonesische overdekte verhoging waarvan ik de naam niet weet, en brengt drinken en wat pinda's. Twee familieleden komen kijken en de eigenaar komt er gezellig bij zitten met zijn eigengemaakte 'wijn'. Hij vertelt dat er, door Corona, al jaren geen gasten meer komen in zijn guesthouse. De eetruimte gebruikt hij nu als Karaoke ruimte voor de plaatselijke bevolking. Plotseling gaat de muziek keihard aan en schalt een nummer van Adele door de jungle. We kunnen elkaar nog amper verstaan. Jan vermoedt dat ze ons hiermee een plezier willen doen, dus we verdragen het lachend. Als we afscheid nemen laat de man mij nog de kamers zien en vraagt hij of we reclame willen maken. Tuurlijk, al vind ik dat best een opgave. Ik zou er namelijk zelf geen nacht willen doorbrengen....

We rijden verder door een gebied waar duidelijk weinig toeristen komen. Als we de weg vragen aan twee jongens van een jaar of 15, moeten ze onbedaarlijk lachen. Ze verstaan geen Engels. Bij een school schrikt een groepje meisjes als we stoppen maar als Jan ze nadoet begint het gegiechel en het gekke bekken trekken. We maken foto's en lachend en roepend worden we uitgezwaaid.

Als laatste bezoeken we de plaatselijke markt waar allerlei etenswaar, fruit, groente en hompen vlees, inclusief vliegen, worden aangeprijsd. Ik word aangesproken door een paar vrouwen. Het gaat over mijn haar, gegiechel over en weer, maar verder begrijpen we elkaar niet. Iedereen vindt het leuk om gefotografeerd te worden en dat levert prachtige plaatjes op.

Op het strand van ons hotel JoJe verwerken we onze indrukken van de dag met een drankje en de lekkerste sate tot nu toe. Het was een topdag!