Volg je hart

Dean, de taxichauffeur, brengt ons naar de haven waar de boot naar Lembongan vertrekt. Hij regelt en ritselt wat en onze koffers worden alvast via het water op de boot geladen, die zoals veel boten ligt te wachten op zijn beurt om naar de kant te komen. Nu is het wachten geblazen. Eerst een andere boot die mensen en spullen uitlaadt. Als ik de natte voeten van de mensen die van de boot af komen eens goed bekijk, dringt het tot me door dat hier geen loopplank gaat komen. Wij moeten ook via het water de boot op. Geen probleem, schoenen uit en gaan. 

De overtocht naar Lembongan duurt een half uurtje en bij aankomst worden wij enthousiast begroet door Wayan. Hij geeft ons een dikke knuffel en lacht aanstekelijk. Dan geeft hij ons wat instructies en voor ik het weet ben ik Jan kwijt en loop ik met een wildvreemde jonge man die mijn koffer heeft, naar een achteraf straatje. Bij een film zou ik nu roepen: "dat doe je toch niet!", maar het voelt allemaal helemaal ok. Mijn koffer gaat voorop zijn scooter, ik achterop en we rijden over weggetjes tussen het groen door. En wat ik nu van het eiland zie is geweldig. Typische huisjes, prachtige planten en bomen, kleine weggetjes, kleine warungs en overstekende hanen. Dan zijn we bij Lembongan Small Heaven. Jan is er al. We worden verwelkomd met een drankje en de zus van Wayan laat onze bungalow zien. Dit is echt een paradijsje. 3 bungalows in een groene tuin met een heerlijk zwembad. En het strand ligt op 1 minuut loopafstand. De kamer is versierd met verse bloemen en een handdoekenzwaan. De badkamer heeft deels een plafond en deels niet, waardoor je buiten doucht. Te gek!

Wayan en zijn zus wonen met hun gezinnen achter dit piepkleine bungalowparkje. De kinderen en de hond zijn dan ook regelmatig in de buurt te vinden. Het oudste zoontje zegt steeds "hi" als hij ons ziet, ook al is dat 10 keer per minuut. Iedereen staat klaar om ons van dienst te zijn. En zo wordt er ook een scooter geregeld waarmee we het eiland kunnen verkennen. En dat is genieten. Mooie tempels en huizen op palen. En die geur weer, een combi van houtvuur, wierook, gekookte rijst en kruiden. Met hier en daar een vleugje riool...

We rijden naar de Yellow Bridge die Nusa Lembongan verbindt met het naastgelegen kleinere eiland Nusa Ceningan. Die yellow bridge heeft losse ijzeren platen op de vloer, ik hoop maar dat we er niet doorheen zakken. We rijden over stille weggetjes en langs een begraafplaats, waar alle graven zijn voorzien van een paraplu. Zodat de doden niet in de felle zon liggen? Er ligt ook eten en andere zooi voor de doden. Onderweg stoppen we om een armbandje te kopen van een jongetje. Gelijk komen zusje, moeder en grootmoeder kijken. Ik koop een armbandje van € 1,40 en het hele gezin is blij en bedankt ons hartelijk. We krijgen bloemetjes in ons haar van het zusje. We voelen ons echt wel raar en verkeerd rijk ofzo. Bij het volgende armbandstalletje staan er 6 tafels op een rijtje die van 6 verschillende familieleden lijken te zijn. Als ik bij de een koop staat de ander beteuterd te kijken. Lang verhaal kort, we hebben nu in totaal 7 armbandjes. 

We genieten van 3 dagen in Small Heaven, waar Wayan zich ontpopt tot Jan's grootste fan. Hij wil uren praten met Jan van "heart to heart" zoals hij dat zegt. Terwijl zij praten, gooi ik er nog maar een massage tegenaan. Morgen gaan we verkassen. We nemen de boot naar Gili Air. Het is goed dat we geen vast plan hebben want bijna alle info op internet is achterhaald door het teruggelopen toerisme. We zien wel waar we daarna dan weer naartoe gaan. Op advies van Wayan volgen we ons hart. 

(13 foto's toegevoegd)