Zeg wat je wilt

3 augustus 2022 - Batur, Indonesië

Van Padangbai vertrekken we met een taxi naar Lovina.  Een mooie, lange rit langs de oostkust van Bali en langs nog meer mooie rijstvelden. Lovina is een leuke plaats aan een stil zwart strand. Gezellige barretjes en zich verontschuldigende maar doorzettende straatverkopers. Met happy hour hangt hier een hele kudde Engelse, Australische en Nederlandse pensionado's aan de bar. En op zondag kunnen we onder het genot van bitterballen de Formule 1 kijken.

We verblijven in het meest bijzondere, tikkeltje hilarische, hotel tot nu toe. Hotel Binaria Museum is een mix van Boeddhistische en Hindoeistische beelden, versierselen en gewoon rare dingen. Onze bungalow voordeur is mooier dan een tempeldeur en de ziekenhuisbedden rondom het zwembad zijn echt tranentrekkend debiel. Het is zo'n grappig hotel, dat ik ze de gedateerde badkamer inclusief gasfles vergeef. 

We scooteren wat rond en brengen een bezoek aan 'Imigrasie' voor het verlengen van ons visum. Met een visum on arrival mag je 30 dagen blijven en wij willen 35 dagen blijven. Zo maken we kennis met de Indonesische 'burokrasie'. Ook weer hilarisch. Een beetje Lean consultant heeft hier binnen een paar uur 10 fte en 4 dagen doorlooptijd bespaard. Maar wij doorlopen dit proces van 5 dagen met een glimlach. Als we niet alleen ons paspoort moeten inleveren maar ook een kopie, gaan we op zoek naar iemand die dat kan doen. Aan de postofficeman vragen we of hij een kopie kan maken, hij stuurt ons naar de man die naast de postoffice zit met een tafel en wat stoelen. Ik zeg "fotocopy?" En hij zegt dat we bij de postoffice moeten zijn. Maar daar kom ik net vandaan! Dan begint er iets te dagen. Kopi is koffie, dat heeft hij wel. Photokopi doet de postoffice. Oooh, terug naar de postoffice. Ik wil een photokopi. Oooh, zegt de man, hoeveel wil je er? Vier graag. Dat zal niet gaan want het kopieerapparaat is stuk...... hahahaha Jiskefet op Bali.

We leren om gewoon uit te spreken wat we willen. Dan komt het op de een of andere manier wel voor elkaar. Zoals Jan die op zoek is naar een kapper. Als iemand hem aanspreekt of hij massage wil, zegt hij "nee ik wil een kapper". Ok, ook goed. Jan mag plaatsnemen, er wordt getelefoneerd en een kwartier later staat er een kapper op de stoep met z'n spullen en wordt Jan geknipt en geschoren. 

Of bijvoorbeeld ons plan om naar Trunyan te gaan. Trunyan is het dorp van de Aga stam, waar ze op een bijzondere manier met overledenen omgaan. Ze begraven of cremeren ze niet. Ze leggen ze onder een gigantische ‘Taru Menyan’ boom en laten ze op natuurlijke manier vergaan. Om daar te komen moet je met een boot Lake Batu oversteken. Maar twee tourverkopers raden ons dit af. De mensen van Trunyan zouden agressief zijn, de boot kapot laten gaan en je veel geld proberen af te troggelen. Terwijl wij plan B bedenken gaat het verhaal rond en binnen een half uur zit Tony bij ons aan tafel die uit de omgeving van Trunyan komt en zijn familie heeft een boot! 

Dus gaan we vroeg op weg met Tony in zijn trots, een 4x4 Toyota Hilux met hele dikke banden die nog net niet in de categorie monstertruck valt. We zijn uren met elkaar onderweg en Tony praat graag. En zo leren we veel van en over hem, over het schoolsysteem en het Hindoeisme (Tony is ook priest). Maar ook over het wonder dat hem is overkomen waardoor hij genas van een oogziekte en over het laatste nieuws in een moordzaak op een 2 sterren generaal, over corruptie en de politiek. Tony wil ook dingen van ons weten. Bijvoorbeeld welke dag bij ons de beste dag is om je haar te knippen....

Met een priveboot varen we vanuit Tony's geboortedorp naar de Trunyan niet-begraafplaats aan de rand van het meer bij de vulkaan. Een lokale gids met twee tanden wijst ons waar de doden liggen. De overledenen liggen op de grond onder twee schuingeplaatste bamboerekjes, hun lichaam bedekt met een doek. Het is een grote rommel want er liggen spullen die de overledenen nodig hebben. Borden, bestek, kleren, slippers en manden. Het is een systeem van maximaal 11 doden, komt er een nieuwe bij dan moet de langsliggende plaatsmaken. Zijn botten en spullen gaan op de grote hoop, zijn schedel gezellig bij de andere schedels.

Het is een groot mysterie waarom je hier niets ruikt. De meer wetenschappelijke uitleg is dat de Taru menyan bomen, die alleen in de omgeving van Trunyan groeien, de geur van de lijken absorberen. De Balinese uitleg is dat het magie is. 

Na dit horror uitje settelen we ons in een heerlijk hotel waar je vanuit de hotspring kunt genieten van het uitzicht op de heilige mount Batur. Jan voelt zich sinds gisteren al niet helemaal fit, maar nu tref ik hem aan in bed, rillend van de koorts. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met een verwaarloosd wondje op zijn voet en regel met hulp van Tony een afspraak bij de dorpsdokter. Op de stoep voor de praktijk zitten hele families op kleden te praten, eten en drinken. Heel gezellig maar is dit een voorbode voor de wachttijd? Voor hen misschien wel maar wij mogen al snel kennismaken met dokter Markon en zijn assistent. We hebben direct vertrouwen in hem, ook al ontvangt hij ons in een behandelkamer die totaal niet voldoet aan de Nederlandse eisen. Uit een roestige la haalt hij wat instrumenten. Met de deur open en onder nieuwsgierige blikken van patienten op de gang voert hij een kleine 'operasie' uit. Inderdaad een infectie door een verwaarloosd wondje. Hij stopt antibiotica in een plastic zakje en schrijft de aanwijzingen erop. Hij vraagt verder niet naar naam of adres. Voor een consult en operasie van ca. 3 kwartier inclusief 3 verschillende medicijnen rekenen we 35 euro cash af met de belofte een mooie review te schrijven. Jan gaat z'n bed in en is de volgende ochtend weer zo fit als een hoentje met een verbonden voet. Klaar voor een mooie rit dwars door de bergen.

Foto’s

1 Reactie

  1. Hanneke:
    5 augustus 2022
    Te gekke vakantie hebben jullie!