Outback eindexamen?

We rijden uit Kakadu via een mooie niet aangegeven onverharde weg door het groen. Als we op de Stuart Highway aankomen gaan we richting Adelaide River, maar onderweg zien we een bord staan naar de tidiest town of the territory. Hahahaha die hadden we nog niet gehad, daar moeten we heen! Dat blijkt Batchelor te zijn. Ja hoor heel netjes. Ze hebben in 2000 een prijs gewonnen in de tidy town wedstrijd. Tsjonge jonge! We gaan binnendoor via een leuke en mooie track verder naar Adelaide River. Wat een mazzel vanmorgen, zomaar twee hele leuke routes die we niet gepland hadden. We zitten er nog van na te genieten als er ineens een kangaroo de weg op springt. Ik roep iets, Jan probeert uit te wijken, maar we raken hem vol met een harde klap. Oh God wat erg! We stappen uit, zien een stuk van de auto op de weg liggen en lopen naar het beest. Het is een hele grote, een prachtbeest, een mannetje. En hij ligt daar dood op de weg door ons. Ik huil tranen met tuiten. Wat erg, wat erg. In shock gaan we terug naar de auto die behoorlijk beschadigd is maar wel kan rijden. 
We rijden verder naar Adelaide River Inn waar we, behoorlijk aangedaan, een biertje bestellen. We bellen met de camperverhuurder en regelen wat er geregeld moet worden. De auto moet morgen gecheckt worden, of we ermee verder kunnen. Financieel maakt het voor ons niks uit, we zijn goed verzekerd, maar we hebben allebei nog steeds dat prachtbeest op ons netvlies. We checken in in het bijbehorende caravanpark, dat een soort oase blijkt te zijn. We krijgen een heel mooi plekje toegewezen onder de palmen op 6 meter van het zwembad. De buurman kijkt naar de auto en vraagt "kangaroo?" We raken, door de zichtbare schade, aan de praat met verschillende Australiers. Iedereen heeft dit al eens of meerdere keren meegemaakt, vaak met kleinere kangaroos/walibi's. En allemaal zijn ze zeer begaan met de schade aan de auto, maar als ik begin over de kangaroo krijg ik geen reactie. Een aardige dame die dit ooit meemaakte met 3 kleine kinderen op de achterbank, zegt "I think Australia can do with 1 kangaroo less". Ik begin te begrijpen dat dit ook hoort bij het ruwe ruige basic Australië.
We zwemmen en gaan een hapje eten in de Adelaide River Inn, waar een grote opgezette buffel staat. Het is Charlie de buffel die speelde in de film Crocodile Dundee (1 en 2). We hebben nog 3 dagen in Australië tegoed maar weten niet of we nog met Ivanhoe kunnen rondcrossen. We zien het wel, het maakt niet uit. We hebben al zoveel moois meegemaakt! 
's Morgens checkt Andrew, een mechanic die 200 meter verderop zit, onze camper. Hij buigt wat delen terug met zijn blote handen en verbindt wat delen met tiewraps. Als ik aan zijn collega vertel over de mooie kangaroo, zegt deze dat kangaroos annoying zijn en dat we ze wat hem betreft alllemaal mee mogen nemen. Er is motorisch gezien niets mis met de auto. Als ik Andrew vraag of we nog op unsealed roads kunnen rijden, zegt hij "I'll put another ziptie on, for the unsealed roads. Thanks Andrew. En zo rijden we om 09:30 uur weer geheel volgens plan naar ons volgende 4wd avontuur. 
Dit keer een hele uitdaging, de Litchfield Daly Road die leidt naar het Litchfield National Park. Al na een paar kilometer begint het avontuur. Veel zacht zand, diepe sporen, grote kuilen. We rijden door een mooie en ook weer zeer afwisselende omgeving. Van het Kootwijkerzand tot de jungle. Na anderhalf uur hard werken voor Jan en Ivanhoe loopt de weg omhoog. We weten inmiddels dat als de weg omhoog gaat en je daarachter bomen ziet, dat er vermoedelijk een rivercrossing aankomt. En ja hoor, als we bovenop staan zien we beneden een riviertje waar we door moeten, maar erger nog, de weg naar beneden is heel slecht. Grote gaten. We vrezen dat we helemaal terug moeten, het risico is erg groot dat we vast komen te zitten. We zijn de hele weg nog niemand tegengekomen, maar net nu komt er een auto vanaf de andere kant. Een dikke 4wd bak. Hij staat stil, gaat door het water en rijdt, na twee pogingen, omhoog. Als hij boven is biedt hij ons aan om even te wachten tot we erdoor zijn, zodat hij ons er eventueel uit kan trekken. Superaardig. Jan start de auto en rijdt er als een koning doorheen. Wauw! 
We rijden verder, het is spannend. Ik vraag me ergens onderweg af of we gek geworden zijn, maar het is zo leuk! Een paar keer is het even tricky maar Ivanhoe kan veel aan. Dan leidt de weg weer omhoog, o jee.... en ja hoor weer een rivier, dieper nog dan de vorige. We gaan ervoor, we schatten dat hij 60 cm en op een punt zelfs 80 cm diep is. En dat is diep! Maar ook daar komen we doorheen. De rest van de route zit nog vol met uitdagingen maar die zijn, vergeleken met de crossings die we net hebben gehad, kinderspel. Vol adrenaline en ook opgelucht, rijden we Litchfield NP binnen. Daar gaan we naar Wangi Falls, een prachtige waterval met een mooi meer waar je kunt zwemmen en daarna naar Buley Rockhole waar we een idyllisch plekje onder een klein watervalletje vinden. Het is weer bijna te mooi om waar te zijn! 
Wat een dagen waren dit nog even op de valreep. Ik heb het gevoel dat we een soort Outback eindexamen achter de rug hebben. De harde klap van gisteren en vandaag de spanning van de track. Met als beloning het paradijselijke plekje onder de waterval. This is Australia! Ik vind dat we geslaagd zijn.