Adijo en ciao

De dagen op de camping bij Piran rommelen we een beetje bij de camper en luieren we in de schaduw. We doen de hele dag niks and we like it. 

De Duitse boys in het VW camperbusje naast ons hebben het gezellig. Ze zingen luidkeels mee met 'amazing horse'. Hilarisch, weer wat geleerd.

's Avonds lopen we langs de zee naar Piran. Wat een leuke en mooie plaats is dat. Het heeft alles wat je zoekt op vakantie. Kleine straatjes, een kerk op een berg, veel terrasjes, een vissershaven en een mooi plein waar altijd wat te doen is. We eten elke keer ergens anders, vooral vis of schaaldieren. Veel keuze voor lage prijzen. De obers zijn hier een beetje eigenwijs, zij denken te weten wat goed voor ons is, maar we lachen er maar om. 

Dit zijn onze laatste dagen in Slovenië. Wat is nou typisch Sloveens? Zoals ik de vorige keer al vertelde zijn de meningen daarover verdeeld. Jan weet het al op dag 1. Slovenen dragen crocs. Elke keer zegt hij:" kijk daar weer een, en die, en die ook, allemaal crocs". (Misschien is dit nog een overblijfsel van onze Australie reis...?) Totdat ik hem met een " ja nou weet ik het wel Jan" duidelijk maak dat hij geen bewijs meer hoeft aan te dragen voor zijn stelling. Ok, in Slovenië dragen ze crocs. De mannen combineren dat trouwens  het liefst met een bierbuik, een klein zwembroekje en een cowboyhoed. 

Het Sloveense bier (Lasko) is prima, de wijn vraagt om doorzettingsvermogen. En de Sloveense muggen zijn zeer effectief. Ze maken bulten waar je nog lang plezier van hebt. Maar het land is prachtig en groen. De mensen zijn vriendelijk. Wij vonden het leuk om daar een stukje van mee te krijgen. 

We pakken de boel weer in en gaan langzaamaan weer naar het noorden. Te beginnen met Italië. Adijo Slovenija....... ciao Italia!