Lombok life

We genieten 5 dagen van het leven op Gili Air en leren het eiland wat beter kennen. Het gezang dat vanuit de moskee de gebedsdiensten aankondigt. De af en aan rijdende paard- en wagentjes voor het vervoer van zowel toeristen als zakken cement. De simpele hutjes van de eilandbewoners, gebouwd met wat voorradig was. Het zoute water uit de kraan en de douche. De houtvuurtjes op het strand die worden aangestoken na de schitterende zonsondergang. De Lombok koffie, zwart en sterk met een dikke laag drab. 

En natuurlijk de springerig enthousiaste boys van het team van Pelangi met hun aanstekelijke gevoel voor humor. Ze komen allemaal van Lombok. In 2018 heeft Lombok te kampen gehad met de allerzwaarste aardbeving(en) tot nu toe. De huizen van veel van deze jongens zijn daarbij totaal verwoest. Een jongen die ik een paar dagen geleden sprak bij een andere strandtent, vertelde dat zijn beide ouders hierbij zijn omgekomen. Hij was toen 18 jaar oud. 

Op de laatste ochtend zet Jan de Pelangi jongens nog eens op de foto en met veel gejoel, omhelzingen en grapjes nemen ze afscheid van 'papa Jan' en 'mama Irena'. Met paard en wagen hobbelen we naar de haven waar we in een kleine snelle boot stappen die ons in no time naar Lombok brengt. Al direct zijn we in een heel andere sfeer. Bergachtig, groen, rommelig en basic. We zien kleine jongens met mooie typisch Islamitische kleding en hoofddeksels. Bij de moskee is het druk voor het vrijdagmiddaggebed. En er rijden heel veel scooters. Het voelt als een ander land. We checken in bij een hotel aan een zwart strand en huren er direct een scooter bij. Tijd om Lombok te gaan verkennen. 

(Foto's bijgevoegd)