Pink lobster and pink beach

De laatste dagen op Lombok willen we een huurauto gebruiken. Dat is men hier niet gewend, je huurt hier normaal gesproken een auto met een chauffeur, niet zonder. Maar als wij dat willen dan wordt dat geregeld. Zonder dat we een rijbewijs hoeven te laten zien of iets moeten ondertekenen, geeft de lokale scooterverhuurder ons zijn vieze, enigszins gebutste auto mee.  We beloven de auto over twee dagen bij de haven weer af te leveren. 

Over hobbelige wegen gaan we op pad. Even wennen natuurlijk, hier rijden ze links en het stuur zit rechts én de verkeersregels worden niet persé gevolgd. In het zuidoosten van Lombok ligt Grand Hotel Panorama Ekas heel goed verstopt. Je moet het echt weten want je komt er niet zomaar langs. Het hotel heeft een heel lang zwembad en een mooi uitzicht op de baai, waarin allemaal houten vlothuisjes drijven. Dat blijken kreeftenvissers te zijn. Tja  als je midden tussen de kreeften zit, wat ga je dan eten? Dus varen we, na een mooie zonsondergang, met een lokale kreeftenvisser mee in zijn kleine bootje, vol met visnetten, waarin nog net plek is voor ons twee. Hij zet ons in het schemerdonker af op zijn drijvende 'restaurant', een vlothuis midden op het water. Vervolgens vaart hij naar een vlot dat verderop ligt om een generator aan te zetten. Het licht springt aan en we bekijken het simpele bamboe vlot, de paar gammele tafeltjes, plastic stoelen en primitieve wc. We zijn de enige gasten. Onze gastheer laat de kreeftennetten zien, haalt er twee kreeften uit voor ons en gaat de keuken in om ons eten te bereiden, nadat hij ons doodleuk heeft verteld dat hij normaal gesproken nooit kookt. We zien hem daarna het keukentje in en uit komen en regelmatig bellen. En ineens stapt hij in zijn bootje en vaart hij weg, ons achterlatend op dat vlot in een inmiddels pikdonkere omgeving. Wij gaan stiekem in de keuken kijken waar we twee gekookte kreeften zien liggen. Verder niks. We pakken twee Bintangs uit de koelbox en wachten geduldig af. Na 10 minuten is hij terug met een mand waar blijkbaar de rest van het eten in zit, want binnen no time tovert hij 2 kreeften, gekookte rijst en groenten op tafel. De kreeft is heerlijk. Nadat onze chefkok de tafel weer heeft afgeruimd, gaat hij in de keuken, zittend op de vloer, met een hamer de restanten van onze kreeften te lijf om er restjes uit te peuteren en op te eten.  Daarna vaart hij ons in het pikkedonker terug en stappen we weer via het water het strand op waar we met behulp van onze zaklantaarn app de weg terug naar het hotel vinden. Ok, met mijn blote voeten op een gammel vlot een dikke kreeft eten van een plastic bord met een flesje bier erbij.... ik had het zelf niet bedacht maar het is een ervaring die we niet meer gaan vergeten

De volgende ochtend rijden we verder richting het afgelegen Pink beach. Geen makkelijke plek om te bereiken. De weg wordt steeds slechter, de gaten in de weg steeds dieper. We zeggen een keer of drie: "Ok, we kijken het nog een kilometer aan en als het zo blijft gaan we niet verder" maar we rijden toch door om uiteindelijk op een bijna verlaten strand te arriveren. De lokale mensen die daar rondhangen, beschouwen ons als een bezienswaardigheid. Een jonge vrouw vraagt giechelend of ze met mij op de foto mag. Pink beach heet zo omdat het zand roze lijkt, wat je by the way op de foto's niet goed kunt zien. In werkelijkheid is het niet het zand zelf maar zijn het hele kleine stukjes dood rood koraal die zijn aangespoeld en vermengd met het zand. We hebben nog geen koffie gehad dus bestellen we dat bij de warung en we krijgen de ergste bak koffie ever. Een kop zwarte drab met suiker waarvan de koffiekorreltjes direct tussen je tanden blijven zitten als je het drinkt. Ik drink dapper door, Jan gaat een stukje wandelen met z'n kopje koffie... Nog even met m'n blote voeten door het roze zand en nog even zwaaien naar mijn fan. Dan de auto in en op naar onze laatste stop op Lombok. Tetebatu here we come.