This land is your land

En nu zijn we in Alice. Alice Springs, waar ik bijna 40 jaar geleden al iets over las en wat, samen met de verhalen over de outback, de aanleiding is geweest tot deze reis. Bijzonder om hier te zijn. We staan op Anzac hill en kijken over Alice Springs uit. Het is een kleine plaats in de 'woestijn'. Wij gaan hier voorraad inslaan voor onze trip in de desert. In de winkelstraat zijn vooral souvenirwinkels en ik hoor Nederlandse toeristen. 
Maar er hangt een raar sfeertje hier in het centrum. Aboriginal mensen zitten op het gazon, ze staren wat voor zich uit, lopen rond op hun blote voeten. Ze zien er uit als zwervers. In de winkels, ook die Aboriginal art verkopen, werken alleen maar blanken. In de straat hangen overal camera's en om de huizen staan hekken. Ook onze camping heeft een hek met prikkeldraad erboven. Bij de liquorstore staat 3 man beveiliging. Tja, hier wordt het Aboriginal probleem heel scherp zichtbaar. 
Ik wil er wel iets over schrijven maar we zijn er zelf nog niet uit, wat moet je hier nou van vinden, hoe zit dit nou in elkaar? Het is zo complex. 
Enerzijds de historie:
In Australie woonden veel inheemse volken met ieder hun eigen naam en cultuur. Eind 18e eeuw kwamen de Europeanen. Zij oordeelden dat het land niet bewoond was door mensen omdat zij de inheemsen, ze noemden ze Aboriginals, niet als mens zagen. Dat gaf hen het 'recht'  zich het land toe te eigenen. Zij gingen hier wonen, pionieren, steden bouwen, etc. Zij behandelden de Aboriginals slecht, moordden ze uit want zagen ze vaak als beesten zonder gevoel. Langzaam kwam daar verandering in, maar toen kwamen veel Aboriginals in reservaten en tussen 1910 en 1970 zijn er 100.000 Aboriginal kinderen bij hun ouders weggehaald om te worden opgevoed door blanken. De blanken geloofden werkelijk dat dit beter voor ze was. De lost generation.
En anderzijds de huidige situatie: 
De overheid heeft in 2010 officieel sorry gezegd voor alles wat de Aboriginals is aangedaan. Grote stukken land worden teruggegeven aan de Aboriginal volken en geleased door de overheid. Vooral belangrijke landmarks zoals Uluru en Kata Tjuta,  zijn teruggegeven omdat dit heilige grond is. Deze worden nu in samenwerking gemanaged. Aboriginal art is een commercieel product geworden. 
Maar er is sprake van sterke segregatie, onbegrip en zelfs vijandschap tussen zwart en wit. Aboriginals wonen over het algemeen in aparte gemeenschappen, die op ons meer overkwamen als ghetto. Veel van hen zijn werkloos en ontvangen een uitkering. Ze hangen rond als zwervers in de straten. Er is bij hen sprake van ongeletterdheid, verhoogde criminaliteit en de algemene levensverwachting ligt beduidend lager dan bij blanken. En er is zo'n ernstig alcoholprobleem dat er strenge wetgeving is op het verstrekken van alcohol aan Aboriginals. Veel Aboriginalcommunities zijn alcoholvrij. Toen Jan en ik er een wilden binnenrijden zagen we dat er een hoge boete stond op het bij je hebben van alcohol, we zijn maar omgekeerd...
De witte Australier, ook inmiddels geboren en getogen in dit land, is tots op zijn pionierende hardwerkende voorouders, die volgens hem dit land hebben opgebouwd. Hij heeft een sterk gevoel voor vrijheid en ziet dat dit wordt ingeperkt doordat hij nu niet meer overal mag komen omdat het tot heilig land is verklaard. Toen ik bij Kings Canyon even van het wandelpad af liep zei een Australier tegen mij: "you better watch out before some bloody spirit of a black man gets angry....I mean...come on...seriously?"
Ik voel me ongemakkelijk en verdrietig over de huidige omstandigheden van de Aboriginal mensen. En ik voel me bezwaard als ik gewoon de liquorstore in mag en biertjes kan kopen. Hoe je het ook wendt of keert, dit is discriminatie. Hoe los je dit nou op? Wat een complex probleem. De witte Australier kan niet meer weg, de Aboriginal kan niet meer terug naar vroeger. Ga dr maar aan staan. 
Tja, dit hoort ook bij het verhaal van dit grote mooie land. Net zoals het verhaal van de RFDS, de Royal Flying Docters Service. We bezoeken een vestiging (museum) waar we uitleg krijgen en in een vliegtuig kunnen kijken. Wat een bijzonder beroep en wat goed dat ze er zijn voor al die mensen in de outback. En ook goed om te weten..... wij vertrekken nu en rijden een aantal dagen buiten het bereik van telefoon en internet door de Tanami desert. Tot gauw!